Mga Huling Araw sa Nagsarang Koreo*
May kakaibang
himbing ang papel at bato
sa
papasarang koreo. Sa mga huling araw
papanipis
nang papanipis ang mga liham
na dapat timbangin,
sipatin sa ilaw,
isalansan. Kumikintab
ang malamig na sahig
at pabagal nang
pabagal ang mga yabag.
Dapithapon nang
may matandang babae
na naghulog
ng sulat, isa sa mga pinakahuli.
Puti ang
sobreng pahaba, walang bahid
ng lukot,
tila dumaan sa papalamig na plantsa.
(Ang mga
selyo’y dibuho ng makukulay na isda.)
Ibinulong
sa kanya, Paalala, mananatiling bukas
ang mailbox
sa labas. Maaari pa ring maghulog
ng anumang
kakasya sa maliit na siwang—
mga liham
na bitbit ang mga mumunting pakay,
nakabinbin
hanggang sa dumating, marahang pilasin,
basahin.
Tanging tingin ang tugon ng babae,
papasibol ang
ngiti habang binabawi ang liham.
Naglakad
ito palabas at dinig sa loob ng tanggapan
ang
marahang pagbukas sa bibig ng mailbox, simula
ng napipintong
wakas. Malamlam ang dapithapon
sa paglayo
ng babae, papahaba ang mga anino.
Ang mga
selyo’y dibuho ng makukulay na isda,
mahimbing ngunit dilat sa dekahong dagat.
*Batid na ang postal system ang pakahulugan ng 'koreo' at hindi ang mismong edipisyo o tanggapan ('ipadala ang lahok sa pamamagitan ng koreo'). Payo ni C, i-invoke ang poetic license at metonomiya.